Genç yaşta Fenerbahçe’nin kalesini koruyarak üstlendiği ağır sorumluluğun altından, amatör kümeden getirdiği çaba ruhu ve mental kuvvetle kalkabiliyor. Fotoğraf ve yemek yapmayı seven, diğerlerinin yanılgılarından ders çıkarmasını bilen, kendisini geliştirmek için ruhsal takviye alıp İngilizcesini ilerletmeye çalışan farklı bir profil var karşımızda. Kaleciliği seçişindeki annesinin rolü ise başlı başına bir kıssa: “Annem mutfakta yemek yapıyordu, yanına gittim ve ‘Kaleci mi olayım, oyuncu mu?’ diye sordum. Annem, ‘Valla oğlum kaleci ol. Sen yaparsın’ dedi. Meskende de yatağa filan atlıyorum. Oradan alâka kurdu sanırım. Anneler bilir malûm. Hissiyatları yüksektir.”
İşte Altay Bayındır’ın TFF’nin Tam Saha mecmuasından Rasim Artagan’a verdiği röportaj..
14 Nisan 1998 Bursa, Osmangazi doğumlusun. Aileni tanıyabilir miyiz? Baban, annen, varsa kardeşlerin ne işle meşguller?
Ailem Bursa’da yaşıyor. Annem de babam da emekli. İkisi de daha evvel Almanya’da çalışmışlardı. Babam hür meslek sahibi, annem ise anaokulu öğretmeniydi. Üç kardeşiz. Ben üç numarayım. Bir ablam ve bir abim var. Abim çok otomobil meraklısı bir insan. Antika otomobil alır, toplar… Kendisine ilişkin bir dükkânı var. Orada otomobillerle uğraşıyor. Ablam da belediyede memurluk yapıyor. Evli ve bir yeğenim var.
Osmangazi’de futbol öncesinde nasıl bir çocukluk geçirdin? Okul hayatın hakkında da bize bilgi verir misin?
Okul hayatım Osmangazi İlkokulu’nda başladı… Hatta okula da 1 sene erken gittim. Ağabeyimle aramda 22 ay var. O okula başlayınca ben de onunla birlikte gidiyordum. Hocalar çok meraklı olduğumu görünce, “Erkenden başlasın” dediler. O açıdan biraz erken başladım. Beş sene Osmangazi İlköğretim Okulu’nda okudum. Sonra tekrar futbol için Bursa’nın Setbaşı İlköğretim Okulu’na gittim. Ortaokulu orada okudum. Sonra Osmangazi Lisesi’ne başladım. Daha sonra Ankaragücü’nden teklif geldi ve Ankara’ya geçtim. Eğitim hayatım da Ankara’da devam etti. Yaklaşık üç sene orada okudum sonra eğitim hayatım sona erdi.
“KALECİ OLMAMI ANNEM SÖYLEDİ”
Sendeki futbol yeteneğini birinci keşfeden kimdi?
Futbol oynamaya her çocuk üzere mahallede başladım. Abim Yolspor’da oynuyordu, ben de orada başladım. Esasen küçüklüğümüzden beri kimse bize bir şey demeden bir merakımız vardı futbola. Bir an evvel bir kulübün kapısından içeri girmek istiyorduk. Materyallerin, çantaların kokusunu hâlâ daha unutmadım. O kıyafetlerin kokusu insanı farklı bir boyuta sokuyor. İnanılmaz bir heyecan veriyor. Yolspor’a ağabeyimle gidiyordum fakat küçüktüm doğal. O yüzden de gerideydim biraz. Sonra ilgimi görünce beni de ortalarına aldılar. Kadronun maskotu üzereydim. En küçük bendim. Oyuncu olarak başladım. Mahalle ortalarında, kendi oturduğum yerde asla kaleye geçmezdim. Kalecilik bana daha uzaktı. Küçüklükte kimse kaleye geçmek istemez malûm. Halı alanda bile böyleydi. Ben de bu bakış açısındaydım. Ancak iyi ki de o denli yapmışım. Zira daima ayak oyunundaydım. Bu bana çok şey kattı. Lakin okul kadrosunda penaltılara kaldığımız vakit da kaleye geçiyordum. Boyum yaşıtlarıma nazaran o vakit da biraz daha uzundu. Kaleyi daha iyi kapatabiliyordum. Bir gün Yolspor’da idman yaparken, kaleci gelmemişti. Bana, “Altay kaleye geç” dediler. Benim de merakım vardı açıkçası… Geçtim kaleye. İki top kurtardım, hoşuma gitti. Biraz sardı fakat “Hadi hocam yeter” dedim. Tamam, hoş de kâfi yani… O vakitler çok küçüktüm.
Sonraki gün egzersizde hoca tekrar kaleye geçmemi istedi. Sonra alışma sürecim oldu. Beğenmeye başladım. O egzersiz sonrası kalecilere baktım. Van Der Sar’ı, Buffon’u izledim. Eldivenleri, kıyafetleri ilgimi çekti. Bakıyorsun alana 10 tane oyuncu tıpkı, bir tanesi farklı. Bir tanesi daha gösterişli. Sonra çabucak babama söyledim. O da sağ olsun bana eldiven aldı getirdi. Merakım daha çok arttı. Hatta annemle şöyle bir diyaloğum olmuştu hiç unutmam onu… Annem mutfakta yemek yapıyordu, yanına gittim ve “Anne sana çok kıymetli bir soru soracağım” dedim. “Buyur oğlum sor” dedi. “Ya ben ne yapayım? Kaleci mi olayım, oyuncu mu olayım?” diye sordum. Annem, “Valla oğlum sen kaleci ol. Sen yaparsın” dedi. Meskende de mesela yatağa filan atlıyorum. Oradan alâka kurdu sanırım. Anneler bilir malûm. Hissiyatları yüksektir. Sonra eldiven filan gelince merakım çok arttı. Sonra kaleci antrenmanlarına başladım. Bursaspor’a geçtiğimde de altyapıda önemli bir eğitim aldım.
27 Nisan 2007’de, şimdi 9 yaşındayken Bursaspor’da filiz lisansın çıkmış. Futbola başlama sürecinde Bursaspor’da neler yaşadın?
Çok hoş şeyler yaşadım. Birçok şeyi orada öğrendim. Çok hoş arkadaşlıklarım oldu. Yaklaşık 6 senem Bursaspor’da geçti. Altyapı tekniklerini ve öğrenilmesi gereken her şeyi orada öğrendim. Orada maçlara çıktım. Sonra o devirdeki hocalarla birtakım uyuşmazlıklar oldu. Bu mevzuya fazla girmek istemiyorum. Ufak bir uyuşmazlıktı aslında. O sırada Yolspor beni çağırdı. Ben de her vakit oynayabileceğim yere gitmek istiyordum. Birinci gayem oynamaktı. Yolspor’u tanıyordum. Oraya gittim. Bir mühlet sonra Bursa’nın amatör ekiplerinden Arabayatağı’na geçtim. Bir dönem orada oynadım.
Amatör futbol sana ne kattı?
Kendimi amatör kümede geliştirdiğimi söyleyebilirim. Orası bana savaş kattı, rekabet kattı, gayret kattı. En kıymetlisi deneyim kattı. Yaşıtlarımdan büyüklerle oynamak beni çok geliştirdi. Amatörde kemik sesleri havalarda uçar. Sonra Murat Türksoy Hocamız vardı Ankaragücü’nde… O beni davet etti. Tandoğan Tesisleri’nde idman yaptık. “Bana 1 hafta kalsın; egzersiz yapsın” demişlerdi. Birinci antrenmandan sonra, “Gerek yok, gidebilir” dediler. Yani “Daha bakmaya gerek yok; direkt kadroya gelebilir” dediler. Hatta 1 saatlik bir egzersiz sonrasında bu kararı verdiler. Sonra ben tekrar Bursa’ya döndüm. Çok küçük yaştaydım o devirde.
Evet, onu soracaktım ben de… Çok küçük yaşta transfer oluyorsun Ankaragücü’ne…
Orası benim için biraz duygusaldır. Ailenden birinci kere ayrılıyor ve uzaklara gidiyorsun. Yakın bir arada değil o zamanki şartlarda… Ankara-Bursa ortası baya ara var. Annem duygusal, babam önemli olsa bile o da duygusal… O zamanki fikir üretim; “Fedakârlık yapacaksın ki karşılığını ilerleyen yıllarda alasın” biçimindeydi. Küçüklükten beri fikrim daima böyleydi. Ankaragücü’nde çok sıkıntı günler yaşadım. Aileni özlüyorsun. Hastalanıyorsun bazen… Kendi başına bir şeyleri atlatıyorsun. Yapman gereken birtakım şeyler oluyor. Kendi iradenle çözüyor, çözümlüyorsun. Lakin bunun avantajları daha fazlaydı. En büyük avantajı, insanı genç yaşta olgunlaştırıyor. Artık bütün kararları kendin veriyorsun. Yani o aileden uzak kaldığım devrin bana kattığı çok şey oldu… Çocukken açıkçası çok fazla maç izlemiyordum lakin Fenerbahçe’ye karşı bir ilgim vardı. Deivid’ler, Alex de Souza’lar herkesi etkiliyordu o dönem… Alex de Souza’nın kramponlarını arıyorduk o dönemde…
Ankaragücü’nde Gelişim Ligleri’nde forma giyiyorsun ve 24 Nisan 2016 tarihinde birinci sefer profesyonel bir lig maçına çıkıyorsun. O periyot 2. Lig’de gayret eden MKE Ankaragücü, Ankara’da Amed’le karşılaşıyor ve müsabakayı 2-1 kaybediyorsunuz. O maçı nasıl hatırlıyorsun?
İster istemez heyecan oluyor. Hatırlıyorum o maçı. Fedakârlık yapmışsın, ailenden uzaklaşmışsın; bir cefa var. Sefayı da yaşayabilmek için işini lâyıkıyla yapman gereken bir 90 dakika var. Gelen fırsatları iyi değerlendirmen gerekiyor ki devamını getirebilesin. Maça çok rahat çıktım. Birinci maçım olmasına karşın çok rahattım. Ben maçı her vakit maçtan evvel oynarım. Başımda kurarım. Yan top geliyor mesela, ben tutuyorum. Başımda oynuyorum. Yatakta kulaklığı takarım ve başlarım maçı oynamaya…
Alex de Souza da birebirini yapardı… Bir gün evvelden maçı oynardı kafasında…
Onun rahatlığı çok oluyor. Maça çıktığında çok rahat oluyorsun. Kurduğun konumları saha içinde de yapıyorsun. Zira saçma sapan konumları bile kafanda kuruyorsun. Mesela top kadro arkadaşına çarpıyor ve sen akside kalıyorsun… En son Galatasaray derbisinde maçtan evvel Arda abinin şutunu düşündüm. Bizim oyuncuya çarptı ve zıtta kaldım. Orada onu düşünmemiş olsam birinci vuruş anında sola kapatıp yatsam, zıtta kalacaktım ve gol olacaktı… O konumun birebirini hayal ettim. Bu Arda abi değil de oburu da olabilirdi fakat ben o durumu hayal ettim. Kaleci son saniyeye kadar ayakta kalmalı. Bence kalecilikteki en kıymetli nokta bu… Son ana kadar ayakta kalmak. Birebiri da oldu; şükür kurtardık ve iyi bir maç oldu benim için. O durumda belimden sakatlandım.
2018-2019 dönemiyle birlikte artık Üstün Lig’desin ve kale senin… Ankaragücü ile başarılı maçlar çıkartıyor ve herkesin dikkatini üzerine çekiyorsun. O dönemi ve ardından Fenerbahçe’ye transferini nasıl değerlendirirsin?
Sağ olsun o devir Mustafa Hocamız vardı. Mustafa Kaplan Hocamızla 2. Lig’de de çalışmıştık. Bana çok güvenirdi. Uygun yahut makus geçen her maçın akabinde bana daima takviye oldu, gerimde durdu. Ben de bu sayede özgüvenimi alana yansıtmaya çalıştım. Dediğim üzere maçı kurgulama, oynama, o baht geldiğinde heyecanı alana yansıtma vardı bende. Amatör ruhu hâlâ taşıyorum. Nerede olursam olayım o ruhu hiçbir vakit kaybetmem. Hiçbir vakit da bu ruhu kaybedeceğimi düşünmüyorum. Zira en başta işine duyduğun hürmetten geçen bir şey… Nerede olursak olalım… O yüzden çok hoş anıları yaşadım o devirde. Harika Lig’de oynuyorsun, hayal kurmuşsun, bir yerlere gelmişsin. Lakin geldiğin hayal noktasında daha fazla hayaller biriktirmişsin. Yani ben her geldiğim noktanın üstünde hayallerle devam ederim yoluma. Münasebetiyle benim çok daha fazla hayal biriktirdiğim bir dönemdi. Muhteşem Lig’de oynamaya başladım, kadroya alıştım. Çok genç yaşta Ankaragücü’nde kaptan oldum. Çok hoş, tanım edilemez bir sürü histi benim için… Fenerbahçe’ye beni Ersun Yanal Hocam aldı. Beni aradı, “Altay seni burada görmek istiyorum. Sana güveniyorum” dedi. Sonrasında ben de Fenerbahçe’ye gitmeyi çok istedim. Esasen çocukluktan da o his vardı. Her ekibe hürmet duyuyorum. Profesyonel fikir yapısında büyüdüm. Bütün ekiplerimiz ülkemizin hürmet duyulası kıymetleridir. Ben de bu teklifi alınca hiç düşünmeden Ersun Hocama, “Tabiî ki hocam” dedim. İki kulüp birbiriyle, olması gerektiği biçimde anlaştı. Liderimiz beni aradı, “Altay seni Fenerbahçe istiyor. Biz olumlu bakıyoruz. Sen ne düşünüyorsun?” diye sordu. Ben de, “Başkanım siz olumlu bakıyorsanız bana sormanıza bile gerek yok. Ben gidiyorum” karşılığını verdim. O denli bir süreç oldu benim için. Çok da hoş oldu.
Bursa’dan çıkan, 2018-2019 döneminde Ankaragücü’nde iki Türkiye Kupası, 17 lig maçında oynayan Altay Bayındır, bir dönem sonra Fenerbahçe üzere büyük bir grubun kalesini 32 lig, 3 de Türkiye Kupası maçında koruyor. Genç yaşına karşın geçen sezonki bu büyük istikrar hakkında ne düşünüyorsun?
Şöyle söyleyeyim; Ankaragücü dönemlerimde daima bugünleri düşündüm. Bugünlere gelebileceğimi, esasen hakikat niyet yapısında devam edersem bugünlerin ötesine de geçebileceğimi düşündüm. O fikirlerim de o vakit bende oluştu. Bu benim için çok büyük avantajdı. Mental olarak aldığım dayanaklar ya da bugüne geldiğimde yaşayacaklarımın o günden öngörüsü üzere de diyebilirim. Ben bunu düşünüyordum. O devirde şöyle düşünüyordum… Büyük bir topluluğa gittiğinde, oynamaya başladığında çok büyük bir topluluğun sorumluluğunu alıyorsun. Hem yaşın genç hem de kalecisin ve en ufak bir yanlışta direkt hedefsin. Yabancı oyuncular malûm tenkit konusunda bizden daha sıkıntısızdır. Eleştirilmezler. Lakin tenkit direkt sana gelir. O psikolojiyi kaldırmak kıymetli. Her vakit dümdüz gitmiyor hayat. Yokuşu da direkt çıkmıyorsun. Bir sağa gidiyorsun, bir sola gidiyorsun, o denli çıkıyorsun. Değerli olan rotayı fazla şaşmamak. Ben o günlerden bugünleri çok fazla düşündüm. Profesyonel olduğum vakit takviye de aldım. O zamanki gelirim doğrultusunda, niyet yapısına güvendiğim bireylerden takviye aldım. Sağ olsunlar onlar da her vakit takviye oldular.
Ruhsal dayanak mi aldın?
Evet, ruhsal manada takviye aldım. Onun dışında diksiyon hocam vardı. Diksiyon dersi aldım.
Konuşmalarından bu çok belirli oluyor…
Çok teşekkür ediyorum. Ayrıyeten İngilizce de öğreniyorum. Kitaplarımı da yanımda getirdim. Grupta bu kadar çok yabancı olmasının da lisan öğrenmeme çok yararı var. İngilizcemi geliştirmeye çalışıyorum. İngiliz aksanı almış bir hocam var. Bir İngiliz arkadaşım konuştuğu vakit anlayamıyorum. Yutuyor güya sözleri. O aksanı da öğrenmek lâzım ki esasen başkasını bülbül üzere konuşursun.
Fenerbahçe’de geçmişe baktığımızda Engin İpekoğlu, Rüştü Reçber ve Volkan Demirel ile süregelen bir yerli kaleci geleneği var. Bu isimler uzun yıllar Fenerbahçe’nin kalesini korudu. Artık sen yolun çok başındasın lakin herkes tarafından takdir görüyorsun. Bu süregelen ekol konusunda, biraz da geleceğine bakarak sen ne düşünüyorsun?
Çok başarılı, meslekli kalecilerin isimlerini saydınız. Sahiden Fenerbahçe topluluğuna paha katmış isimler… Bu türlü isimlerin akabinde geliyor olmak, hakikaten gurur verici. İçinde yer aldığım topluluğun, bulunduğum durumun farkına vararak, en kıymetlisi rehavete kapılmadan, iyi oynadığım maçların devamını getirmek için çok fazla çalışmayı sürdüreceğim. Bu mantaliteyi hiç bozmadan çalışmaya devam edeceğim. Saydığınız isimler çok bedelli. Fenerbahçe topluluğuna maddi-manevi paha katmış kaleciler. İnşallah ben de onlar üzere olarak hatta onların da üstüne çıkarak kulübümüze gerek kupalar kazandırmak, gerek maddi ve manevi kıymetler katmak istiyorum. İnşallah bu türlü olur.
AVRUPA’YA TRANSFER OLACAK MI?
Uzun vadeli meslek planın nedir?
Ben daima kısa vadeli planlar yaparım. Uzun vadeli planlar başımda her vakit vardır lakin öncelikle kısa vadeyi sağlıklı bir halde dolduralım ki uzun vadeyi çıkartabilelim. Geleceğe yönelik planlarım natürel ki var lakin mesela ben biraz sonra çıkacağımız antrenmanı düşünüyorum. Sağlam, hoş bir antrenman geçirmek istiyorum. Hoş bir meslek planına yaklaşabilmek için evvel bunları iyi aşmak gerekiyor. Öncelikli maksadım Fenerbahçe topluluğumuza kupalar kazandırmak, burada şampiyonluklar yaşamak, hoş anılarıma yenilerini eklemek. Sonrasında da kulübümüze maddi-manevi kıymet katmak hedefiyle, liderimizin da onayıyla farklı bir kulübe gitmek ya da kulüpte kalıp başarılarıma yenilerini eklemek…
Her futbolcunun bir Avrupa hayali var. Her futbolcunun kendisini görmek istediği bir lig var. Yarın bir gün tercihler önüne geldiğinde hangi ligi kendi oyun yapına yakın görüyorsun?
Bu soruya bugünün kuralları içinde karşılık verebilirim. Fakat yarın gideceğimiz durum farklı kaideleri önünüze getirebilir. Mesela şu anda Premier Lig süratli, çabuk oynanan, sert ve agresif bir lig. Benim sevdiğim bir lig… Maçlarını izlerim. Bu şu anda bu türlü. Lakin bu süreç devam edecek diye bir şey yok. O anki koşullar ne gerektiriyorsa, gitmem gerekiyorsa giderim, kalmam gerekiyorsa kalırım. Şu an benim için niyet imale, futboluma neresi uygun, nerede kendimi geliştirebilirim bunu düşünerek bir karar verebilirim. Bu izleyebileceğim bir yol olur. Lakin şu an, “Şuraya gitmek istiyorum, şu ekipte oynamak istiyorum” demem; şu anki kaidelerle söyleyeceğim bir şey olur. O vakit geldiğinde değerlendirip, sonucu daima bir arada görürüz.
Geçtiğimiz dönem hiç hak etmediğini düşündüğüm ağır tenkitler aldın. Genç bir kalecinin Fenerbahçe üzere büyük bir toplulukta böylesine tenkitleri kaldırması kolay değil. Sen bununla nasıl başa çıktın?
Ben toplumsal medya ile çok uğraşan birisi değilim. Dış dünya ile çok fazla içli-dışlı değilim. Yapmam gerekenleri bilen biriyim. Dediğim üzere, hayat her vakit dört dörtlük gitmiyor. Bazen makus şeyler de olacak. Lakin biraz evvel söylediğim üzere, ben bugünlere ziyadesiyle hazırlandım. Tenkit de olacak, külfet da olacak. Ülkenin koşullarında herkes fikrini, yorumunu katabiliyor. Zira biz bu türlü bir iş yapıyoruz. Bilen de konuşabiliyor, bilmeyen de… Hatta abi-kardeşiz, size ufak bir anımı da anlatayım. Bir gün AVM’de yürüyorum. Bir dükkândan yaşlı bir amca çıktı, “Altay” diye seslendi. “Efendim abi, buyur” dedim. “Sen Fenerbahçe’nin kalecisi misin?” dedi. “Evet abi, buyur” dedim. “Ya ben maçlarınızı izliyorum. Fenerbahçeliyim. Geriden çok pas yapıyorsunuz. Çok fazla pas yapmayın, uzun vurun” dedi. O denli bir yanıt vermen lâzım ki… Saygını bozmamalısın, adabını bilmelisin. Kırmadan, incitmeden cevaplamalısın. Zira o da iyiliğimizi istiyor. Ben, “Valla abi ben buradan egzersize gideceğim. Ersun Hocamla konuşurum; ona nazaran bir taktik yaparız” dedim. O da, “Tamam” yaptı. Sonraki gün ben iki tane uzun top atayım, eminim ki, “Bak gördün mü ben demiştim” diyecektir o abi… Yani işin esprisi herkes yanlışsız yahut yanlış fikir katabiliyor. O denli bir iş yapıyoruz. O yüzden kimi şeylere hazır olmak lazım. Şu an her şey iyi gidiyor, çok hoş, dört dörtlük. Ancak fazla kapılmadan, çalışarak yola devam etmek gerekiyor başarılı olabilmek için… Zira en ufak bir rehavette, “Ben oldum” dediğin an çabucak başlıyorlar aşağı iple çekmeye… Bu örnekler küçükken önüme geliyordu. Açıkçası buradan berbat örneklere de teşekkür ediyorum. İsim vermeyeyim fakat makûs örnekler de çok fazla var önümüzde. Fakat onların bize kötüyü göstermesi, teşekkür edilesi bir olay… Zira onlar bize kötüyü kendileri yaşayarak gösterdiler. Biz de doğruları yanlışsız biçimde alıp, yanlışları yapmamaya çalışacağız.
Fenerbahçe oyuncusu olmak hayatında neleri değiştirdi?
Öncelikle inanılmaz bir gurur veriyor. O armayı taşımak, o armanın bünyesinde bir oyuncu olmak çok büyük bir gurur. Ve çok büyük bir sorumluluk. Bu sorumlulukları da ben saha içinde de saha dışında da yerine getirmeye çalıştım. Bu aslında kendi kişiliğime alâkalı bir şey. Kendi benliğimle pekişmiş bir ortamdayım şu anda. Bu yaşta, bu türlü bir topluluğun sorumluluğunu almak, bunları yaşamak natürel ki de çok bir yük üzere görünebilir ancak gururu da bunu kaldırmanın verdiği sonuçtaki memnunluk da değişik bir durum. Süper…
VOLKAN DEMİREL İLE İLGİSİ
Fenerbahçe’de yardımcı hoca yakın vaktin efsane ismi Volkan Demirel. Onunla nasıl bir alakanız var?
Volkan ağabeyle, daha doğrusu Volkan Hocamla aramız çok iyi. Daha çok abi-kardeş gibiyiz. Yeri geliyor sohbet ediyoruz, yeri geliyor birlikte yemek yiyoruz. Yaklaşımı pek olumlu. Bir çok deneyimi var. Yıllardır bu topluluğun içinde. Benim bazen sormam gereken şeyler olduğunda sağ olsun çabucak yardımcı oluyor. Onunla aramızdaki alaka çok hoş. Çok memnunum bu durumdan.
EMRE BELÖZOĞLU YORUMU
Emre Belözoğlu’nun evvel bir kaptan artık de sportif yönetici olarak ekipte bulunması sizi nasıl etkiliyor?
Emre abi esasen büyük bir Fenerbahçeli. Fenerbahçe’nin çıkarları doğrultusunda elinden geleni yapıyor. Futbolculuk periyoduyla ilgili bir şey söylemeye gerek yok. Gerek Ulusal Kadromuz için gerek kulüp grupları için çok fazla uğraş verdi. Şu anda da çok başarılı bir formda devam ediyor hayatına… Kendisi esasen bir efsane, bir ekol.
EROL BULUT İÇİN KARŞILIĞI
Erol Bulut evvel Yeni Malatyaspor’da, akabinde da Alanyaspor’da kıymetli işler yaptı. Artık de Fenerbahçe’nin başında. Erol Hocayı bugüne kadar çalıştığın başka teknik yöneticilerden ayıran en değerli özellik ne sence?
Her hocanın kendine ilişkin metotları, disiplin anlayışı ve çalıştırma biçimleri var. Erol Hocanın da farklı bir biçimi var. Sağ olsun abi-kardeş bağı içerisinde bizlerle. Ersun Hocam da öyleydi. Yakın olmayı çok severdi. Doğrusu da bence bu. Sonuçta profesyoneliz. Herkes nerede ne yapması gerektiğini biliyor. Erol Hocam antrenör olarak geldiği toplulukta sorumluluklarının farkında ve en iyi biçimde ilerliyor. İnşallah yeni gelen oyuncularla birlikte yaptığımız antrenmanlar sonucunda Fenerbahçe’mize yakışan bir oyun sergileriz. Herkes emek veriyor. Herkes uğraş ediyor. İnşallah herkesin memnun olacağı bir dönem geçiririz.
SAVUNMA SINIRI İÇİ NE DEDİ?
Bu dönem önündeki savunma dörtlüsünde Gökhan Gönül ve Caner Erkin üzere Türk futbolunun son 10 yılına damga vuran isimlerin yanı sıra iki de yabancı stoper var. Yepisyeni lakin deneyimli bir savunma kurgusu… Kenarda da Novak, Nazım Sangare üzere isimler bekliyor. Bu mevzuda neler söylersin?
Geçen sene bu mevzuyla alâkalı çok fazla badire yaşadım. Sakatlıklar oldu. Dönem öncesi düşündüklerimizi dönem içinde uygulayamadık. Mevkii olmadığı halde kimi oyuncular mecburiyetten stoperde oynadı. Burada kimseye bir kabahat atamaz ya da tenkit yapamazsınız. Zira mevkiinde değil. Yeri geldi orada Jailson oynadı, Gustavo oynadı, Ozan oynadı. Bu sene yenilenen bir defans dörtlüsü var. Herkes iyi niyetli. Zati Gökhan abi ile Caner abi yıllardır Türk futboluna hizmet ediyorlar. Onlar da elinden geleni yapıyorlar grup için. Şu anda açıkçası ben savunma dörtlüsüyle daha iyi anlaşabilen bir pozisyondayım zira herkes mevkiinde oynuyor.
Çok etkileyici bir fiziğin var. Son periyottaki genç kalecilere baktığımda hepsinin nitekim çok iyi fizikleri olduğunu görüyor ve memnun oluyorum. Bir kaleci için oyunu gerçek okuma, çabukluk, gerçek yer tutma üzere bahisler kıymetlidir. Sen kendini geliştirmek için ne üzere çalışmalar yapıyorsun?
Her egzersizden evvel fitness’a giriyorum. Fakat çok fazla da kas kütleni arttırmaman lâzım. Sonuçta biz futbolcuyuz. Güreşçi ya da dövüşçü değiliz. Estetik esnekliği bozmadan gerek saha çalışmaları, gerek dışardaki çalışmalarla hocalarımızın verdiği programlar çerçevesinde idmanlarımı sürdürüyorum.
2014 yılından bu yana U17, U19, U20, U21 ekiplerinde ulusal formayı terlettin. Ümit Ulusal Kadromuzun kalesini korudun ve son olarak da A Ulusal Kadro takımına davet edildin. Ulusal forma hakkında bize neler söylersin?
Ulusal forma hakkında söylenecek bir şey ne olabilir. Bence bir şey olamaz. Zira ulusal forma bir histir, hissiyattır. Kelam olarak söyleyebilecek şeylerle bitiremezsin Ulusal Takım’ı… Kelam konusu Ulusal Grup olunca benim için hiçbir yaş kategorisinin ehemmiyeti yok. Dün U7, U19’daydım. Ümit Ulusal Kadro’nun kalesini korudum. Yarın baht geldiğinde A Ulusal Ekip’te oynarız. Kıymetli olan kategori değil, formada ay-yıldızın bulunması. Gerisi hikâye…
Kendine hangi kalecileri, hangi özellikleriyle örnek alıyorsun? Ülkemizde ve dünyada hangi kalecileri beğeniyorsun?
Avrupa standartlarında birçok kaleci var. Lakin ben “Bir ismi örnek alıyorum, onun yolundan gideceğim” diye bir kelam söylemem. Zira herkesin kendi yolu, herkesin bir ismi var. Avrupa’da Keylor Navas, Buffon, De Gea var. Onlar olmuş isimler. Ben de kendi yolumdan gidiyorum. Ülkemizde birçok bedelli kaleci var. Allah herkesin yolunu açık etsin. Biz kendi işimize bakacağız. Lakin dediğim üzere tek bir isim söyleyemem. Üst seviye ligleri izleyip, oradaki kalecilerin ne yaptıklarına dikkatle bakıyorum. Yaptıkları doğrulara ve yanlışlara bakıyorum ve idmanlarımda çok çalışıyorum.
İstanbul’da nasıl bir hayatın var? Boş vakitlerinde neler yaparsın? Hobilerin neler?
Çok fazla dışarı çıkmam. Genelde meskende takılırım. Ailemle birlikte olmayı çok severim. Zira en değerli bedel, insanın ailesidir. Bilhassa mevcut kaidelerde çok kıymetli. Ben esasen çok fazla dışarıya çıkmayı sevmezdim. Gürültülü ortamlardan hoşlanmıyorum. Bende biraz yaşlı başı var herhalde… Ailemle vakit geçireyim isterim. Fotoğraf yaparım, bol bol kitap okurum, sabahları kesinlikle yüzerim. Zira yüzmenin de bize çok yararı var. Hakikat vakitte alışılmış ki… İdman yoksa… Onun dışında 2-3 tane çiçeğim var meskende. Onlara bakıyorum. Yemek yapmayı çok severim. İnanılmaz tarhana çorbası yaparım. Hatta bir gün gelirsiniz, konuğum olursunuz, size de yaparım. Tarhanayı annem yapıp gönderiyor alışılmış ki… Yemek yapmaya vakit ayırırım lakin… Sabah egzersiz oluyor. Akşam konuta gidiyorum, yemek yok. Kendime güzelce yaparım. Zevk alarak yaparım. Bilmediğim yemekleri de tanımını açar bakar, o denli yaparım.
Alex’in Fenerbahçe’de En Unutamadığı 5 Anısı
Milliyet
