Türkiye’de birinci hadisenin açıklanmasından kısa bir müddet sonra bir çok gazeteci üzere biz de soluğu İstanbul’da ki hastanelerin ağır bakım servislerinde almıştık. O vakit konutuna gidemeyen sağlıkçıların mesai saati kavramı kalmadığını biliyorduk fakat ağır bakım servisine girdiğimizde bizi moralleri yüksek, tam motivasyon ile çalışan sağlıkçılar karşılamıştı. 9 ay sonra Prof. Dr. Feriha Öz Acil Durum Hastanesi ve Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ndeki sağlıkçıların çalışmalarına tekrar tanıklık ettik. Sağlıkçıların yorgunluğu akıllara adeta ikinci dünya savaşının yıkıcı tesirini gösteren Thin Red Line sinemasını getirir biçimde. Sinemada pasifikte bir adaya çıkan Amerikan askerleri uzayıp giden savaş nedeniyle psikolojilerini kaybeder. KOVID-19’lu hastalara bakan sağlıkçıların psikolojisi de bu sonu gelmeyen savaştaki askerlerden farksız durumda değil.
Konuşmaları ortasında çabucak hemen hepsinin en az bir sefer koronavirüs geçirdiği anlaşılıyor. Bir hemşireye evvelki gün Karaköy’de sokakların dolu olduğundan bahsettiğimizde yüzünü dehşetle karışık bir şaşkınlık kaplıyor. Hastanede verdikleri gayret nedeniyle dış dünyaya ne kadar kapandıklarını, çalışmak dışında bir şey yapamadıklarını ve insanların bu hayat biçimini devam ettirmelerine hayret ettiklerini görebiliyorsunuz. Bir ağır bakım hemşiresi ‘’buradan çıkan beşerler genelde evlatlarına değil bize sarılırlar zira şuurları kapalı da olsa bizim yaptıklarımızı anlayabiliyorlar’’cümlesi ile atmosferi paylaşıyor.
Ağır bakımda hastaların beden ısılarını dengelemek ve ani bir komplikasyon meydana geldiğinde kolay müdahale edilebilmek için çıplak yatırılıyor. Üzerlerine ise bir battaniye örtülmüş vaziyette. Şayet entübe bir hasta ise göğsünden ve ağzından geçen bir sürü kablo, bedenine bağlı bir sürü medikal aygıt ve idrar torbası takılı durumda. Bu hastaları bir bebek üzere içinde mama olan kocaman şırıngalarla besleyen hemşireler gördük. Sağlıkçırın, hepsiyle tek tek konuştuk. Lakin karşıdan gelen karşılıklar tıkanmış akciğerler nedeniyle çoklukla yavaşça baş sallama ve göz hareketlerinden fazlası değildi.
Gün içinde muhakkak aralıklar ile hastaların sabit kalmasından ötürü bedeninde hasar oluşmaması ismine temizlikleri yapılıyor, tırnakları kesiliyor, sakal tıraşı oluyor. Hemşireler ağır bakımda evvelce de daima bu türlü çalıştıklarını lakin bu kıyafet ve maskeleri yalnızca evvelce birkaç hasta için giydiklerini anlatıyorlar. Artık ise mesai saatleri içerisinde bu kıyafetlerinden çıkamadıklarını söylemek yanlış olmaz. Bırakın hasta olmayı ve hayatınızın tehlikeye girmesini, yalnızca bu insanların içinde bulunduğu ağır durumun onlara verdiği hasarı azaltmak için bile salgından korunmak için tüm kişisel önlemleri uygulayalım.
Milliyet
