Çocuklarda besine ihtiyaç duyulan ölçüler daha azdır. Çocukların iştahsız olduğu ve kâfi beslenip beslenmediği, yalnızca büyüme ve gelişmesi izlenerek saptanabilir. Anne ve babalar, çocuğa besin çeşitliliği fazla, besleyici bedeli yüksek, az ölçüyle muhtaçlığını karşılayabilecek yemekler hazırlamalıdır. Çocuğun orta sıra iştahsızlık yaşaması yahut iştah dalgalanmalarının olması olağan karşılanmalıdır.
Çocukların öğün saatleri tertipli olmalıdır ve öğün atlanmamalıdır. Kahvaltı alışkanlığı kazandırılmalıdır. Günde 3 öğün yemek yenildiğinde ve her öğünde her kümeden besin önerilen ölçülerde tüketildiğinde, kâfi ve istikrarlı beslenme sağlanır. Çocuklar, günde 5 yahut 6 öğün beslenmelidir. Zira midelerinin kapasitesi sonludur. Öğünlerden evvel paketli besin tüketimi engellenmeli, öncelikle öğününü tüketmesi sağlanmalıdır. Öncelik her vakit besin pahası yüksek besinlerde olmalıdır. Çocuğa, yemek yeme saatleri ile televizyon ve oyun saatlerini ayırt etme davranışı kazandırılmalıdır.
Çocuk, aile ile birebir yemekleri yiyebilir lakin hazırlanan yemekler çok tuzlu, acılı, baharatlı ve çok yağlı olmamalıdır. İştahsız çocuğa besinler ve yemekler farklı sunumlarla verilebilir. İştahsız çocukların anne ile birlikte yemek hazırlamaya katılması sağlanabilir.
Çocuk, aile sofrasına oturtularak kendi kendine yemek yeme alışkanlığını kazanmalıdır. Çocuğun kendi kendine kaşık kullanması desteklenmelidir. Yeni lezzet ve yapıdaki besinler, beslenmeye eklenmelidir. Çocuğun mutfakta anne ve babaya yardım etmesi istenmelidir. Çocuk, sebze-meyve yıkama, sofra kurma üzere faaliyetlerde bulundurulmalıdır. Çocuğun kendi tabağına kendi servisini yapma imkanı sağlanmalıdır. Böylece tabağa tüketebileceği ölçü kadar yemek konulmuş olur.
Çocuğun beslenmesi, ek vakit ve dikkat gerektirir. Sabırlı davranmalı, çocuk yüreklendirilmeli, yerken denetlenmelidir. Çocuğun günlük ihtiyacının karşılanması kadar, olumlu ve tertipli beslenme alışkanlıklarının da kazandırılması gerekmektedir. Zira bu yaş kümesinde kazanılan beslenme alışkanlıkları büyük çoğunlukla ömür uzunluğu sürmektedir.
Hayatının en süratli büyüme periyodunu birinci bir yılda yaşayan bebeğin, öncelikle D vitamini ve 4. aydan sonra da demir takviyesine gereksinimi vardır. Günlük D vitamini gereksinimi 400 İÜ olan bebeklere doğumdan itibaren bir yaşına kadar verilmelidir.
Anneler, bu vakitlerde daha telaşlı ve kaygılı olurlar. Çocuğun gelişimi persentil çizelgesine uygun seyrediyorsa çok tasaya gerek yoktur. Annelerin en çok bu devirde tabiplerinden vitamin kullanımı talepleri olur. Çocuğun beslenmesi, günlük ihtiyacı ve bunun ne kadarını karşılayabildiği kıymetlendirilerek doktor tarafından karar verilir.
Vitamin ve mineral eksikliği bilhassa muhakkak bir besin elemanının eksikliği halinde olduğunda (çinko, demir eksikliği, B12 ve D vitamini eksikliği) sorumlu vitamin ve mineral tek başına verilir ve gerekli öteki ekler yapılır. Bunun dışında berbat beslenme, büyüme geriliği düşünülüyorsa multivitamin formunda vermek gerekir.
Genel beden sıhhati için gerekli olan vitamin ve minerallerin doğal besinlerden karşılanması değer kazanmaktadır. Çocuklar için çeşitli besin ögelerinden kâfi ölçülerde oluşturulan beslenme programları, hem okul başarısına hem de sağlıklı büyüme ve gelişime katkıda bulunmaktadır. Gerektiğinde vitamin takviyesi ise hekim denetiminde sağlanmalıdır.
Milliyet
