Spor eğitmeni, Türküye Hoşu ve iş bayanı Ebru Şallı, 8 Mart Dünya Bayanlar Günü’ne özel olarak Harper’s Bazaar mecmuasına kapak oldu ve çarpıcı açıklamalarda bulundu.
“Oğlum hastalandığında daima ‘iyileşecek, neden geride bu türlü haberler’ kalsın diye düşünüyordum. Bir çocuğun hastalığını magazin gereci yapmak bana yanlış geliyordu. Güzelleşeceğine son ana kadar inandım ancak aksi olacağını bilseydim de yeniden ketum davranırdım.”
“Hayat düz bir çizgi değil, daima zik zak. Çok çalışmak, çok çalışmak, çok öğrenmek, iyi beslenmek, iyi bir eş bulmak, tahminen çocuk yapmak… Özellikle bayanlardan çok şey bekleniyor.”
“UĞUR’UN EVLİLİĞİ KAĞIT ÜZERİNDEYDİ”
“Eşim Uğur (Akkuş) beni Riyad’da çalıştığı yıllarda, pilates dersinde kasetlerimden biri kullanılınca tanımış. Merak etmiş, bir sürü iş yaptığımı görünce, bir yatırımcı gözüyle bunları bir marka çatısı altında toplamayı düşünüp menajerlerime ulaşmış.”
“Ben yalnızdım o sırada, Uğur’un da evliliği yalnızca kağıt üzerindeydi. Birbirimize birinci görüşte çarpıldık. Hafta sonları daima çocuklarıyla ilgilenen, işinde gücünde, çalışkan, zeki, düzgün bir adam olduğunu gördüm.”
“ANNE NE OLUR EVLENİN DİYORDU”
“Uğur’un ekonomist zekası, benim de kendi alanımı iyi bilmem ikimize de eğlenceli geldi. Bu türlü böyle her şey iyi giderken Ponçik hastalandı. Uğur’a, ‘Henüz yolun başındayken gitmek istiyorsan git. Benim geleceğim belirsiz’ diye bir konuşma yaptım. Fakat o gitmedi. Tersine, daima ponçiği ziyarete geldi, onunla ağabey-kardeş alakası kurdu. Oyunlar oynadılar daima. Pars da ‘Anne ne olur evlenin’ diyordu daima.”
“Herkesin kaldırabileceği bir süreç değil. Ancak başa gelince çekiyorsun. Ponçik’in kötülediği o son altı ayda yapılabilecek her şeyi yapmak istedim. Bir umutla şifa aradım, bir bilinçaltı terapistine gittim. ‘Şu an evladın ağır bakımda ve sen çok iyi görünüyorsun. Bir bakalım bu gücü nereden buluyorsun?’ dedi bayan. Regresyonla bu güçlü durma halinin çocuklukta alınmış bir karar olduğunu gördük. Babam, ‘Hakkına razı bu kız’ kaygısı benim için. Hiç isyan etmezdim.”
“UMARIM 100 YAŞINA KADAR DEVAM EDEBİLİRİM”
“Çalışmak benim şifam, üretmeden duramam. 17 yaşından beri paramı kazanıyorum. Teşebbüslerde bulunmaktan, çalışmaktan hiç gocunmadım. Markam benim için o denli pahalı ki. Umarım 100 yaşına kadar devam edebilirim.
“Ponçik’le birlikte başladığımız yardımları devam ettiriyorum. Çok iyi hissettiriyor bana. Psikoloğum da acımı biraz daha yaşamamı söylüyor. ‘Çalışmak mı istiyorsun, çalış. Ağlamak mı istiyorsun, ağla. Mayo giyip denize mi girmek istiyorsun, gir. Kimseye acını nasıl yaşadığın konusunda hesap vermek zorunda değilsin’ diyor. Dünyada maalesef çocuğu hastalanan, evladını kaybeden o denli çok insan var ki. Değerli olan hoş bir örnek teşkil edip, başkalarına moral olmak, onlardan moral almak, birbirimize takviye olmak.”
“BİZDE ACIDAN BESLENMA VAR”
“Biz muvaffakiyetleri tebrikte, iltifat etmekte, hoşlukları dillendirmekte zorlanırız. Bizde acıdan beslenme vardır. Alkışlamak bizim için zordur. Halbuki hayata tutunmak çok kıymetli, çok sıkıntı bir şey. Bizde ajitasyon seviliyor. Bu türlü olsaydım fevkalade prim yapardım. Maddi manevi çok büyük geri dönüşü olur bu türlü şeylerin. Lakin bunu hiç tercih etmedim ve etmeyeceğim.
Milliyet
