Ben de herkes üzere, büyümeyi bir halt sandım. Bütün olmazları olur edeceğim, özgürlük denen şeyin adeta vahiyle bir gecede ineceği yaş. “Ohooo, ben 18 olmuşum; siz ne konuşuyorsunuz yaa?” yaşı. Hayatta hoşlanmadığım ne varsa bıçak üzere kesileceğini düşündüğüm yaş. Uzaya çıkarım falan ne bileyim, değişiklik olsun diye kendi kulağımı kesmek istesem kesebileceğim yaş.
17 yıl boyunca sahip olmadığım ve olamadığım ne varsa çat diye sahip olduğum ve kırmızı halının karşıma sonsuz imkanlar biçiminde serildiği yaş.
Belli ki bu 18 yaşın sihirli değneği var. Kulaklarıma birkaç delik daha deldirip şu çıldırdığım kümesi dinlemeye giderim tahminen, sabaha karşı dönerim kime ne? İnşallah boyum uzar. Sevdiğim oğlanla öpüşe öpüşe dolaşabileceğim yaş. Mahalle baskısına bile baş atar bu 18, o denli tılsımlı, o denli bereketli. 18 yaşında birilerini gördüm bundan evvel tekraren lakin sormak gelmedi hiç aklıma; “Öyle çok değişik görünmüyorsunuz lakin kesinlikle saklamak istediğiniz bir cevheriniz var. 18 yani bu, lisana kolay.” Evet varsayım edebileceğiniz ve tahminen de deneyimle sabitlediğiniz üzere 18 yaşıma girince bir şey olmadı. Birileri oyuma talip oldu, o kadar. Ki bu ülkede verdiği oyla değil vermediği oyla yazgıya tesir edenler her vakit daha fazla olmuştur, neye fayda…
Büyümenin sayısız tatsız yanı oldu. Bir defa durduk yere görmeye başladığım “kadın” muamelesinin, zati benim cinsiyetim olduğunu anlatmakla uğraştım. “Ben bir kadınım” dediğim an soruverdiler cinsel özgeçmişimi. Çalışmadığım bir işin işverenleri sardı etrafımı. Ve sordular “5 yıl sonra kendinizi nerde görmek istersiniz?”“Aaa lütfen lakin, siz beni nerede görmek istersiniz?” Geleceğimle ilgili fikir yürütme işini anne ve babama dahi bırakmayan ve bu denli yakınlığı nerede, nasıl edindiğimizi asla anlamadığım bir ekip “tanıdık”lar ve “birbirimizi hiç tanımadık”lar. El âlem hapishanesinin kapısında dolaşıyordum da 18’imde karar giydim diyelim. Geldiğimle, giydiğimle, gittiğimle, kaldığımla, dediğimle, sustuğumla bu kadar candan ilgilenen bu el âlem, sahi neyim olur benim?
18 yaşım bütün potansiyel tehlikelerin alarmlarını bünyemde topladığım yaş oldu. Büyüklerimce lanetli bulunan bu yaşa girer girmez bütün ziyanlı alışkanlıklarla kol kola gireceğimden herkes çok emindi. Beni görenin gözünde 155, beni duyanın aklında 112; Amatem ve Yeşilay, yanı başımda bilumum zararlılar. “Özgürlüğü bu mu sanıyorsunuz, e benim özgürlüğüm bambaşka” diyemedim. Esasen hiç sormadılar.
Kendi vücudumla barışacak ve kendimi özgür hissettiğim giysiler içinde salınacaktım. Bütün organlarımın ayıplı yasaklı birer ünlem işaretine dönüşeceğini aklıma getirmemiştim hiç. “O orda giyilmez, bu burada durmaz, şununla oturulmaz, bununla koşulmaz. Bununla mı geleceksin, üstüne bir şey almayacak mısın?” ve final cümlesi “Artık çocuk değilsin.” Artık çocuk olmadığıma boşuna sevindiğim yaş. 18, ben hariç herkesin benden sorumlu olduğu yaşların başladığı yaş.
Bunları neden anlatıyorum?
Nerede bir çocuk görsem, uzunluğundan büyük işlere kalkışmış, büyümeye çalışan; koşup sarılasım ve “bu günleri geri getiremezsin. Büyümek diğer çeşitte bir tutsaklık, ne olur bu türlü kal” diyesim geliyor. Şort giyebildikleri, sokakta erkek çocuklarla oynayabildikleri, dört saatlik imtihanların geleceklerinin müteahhidi olmadığı, yüksek sesle kahkaha atabildikleri ve hala masal dinleyip anlatabildikleri yaşları sarıp sarmalamalarını istiyor bir yanım. Sadece kendi sorumluluklarını, o da yavaşça şımartılarak aldıkları bu yaşların tadını çıkarmalarını istiyor. Büyümekten, asla hayal ettiğim keyfi almadım, alanı da duymadım.
Hayatından mutlu biriyim ben. Mesleğini, toplumsal etrafını, aile ömrünü dilediği üzere kurabilmiş ve içinde hiç sıkışmamış biri. Şanslı mı diyorlar karşılığıma sizin oralarda, bilemiyorum. Fakat buna karşın çocukluğun o tutsaklık sanılan özgürlüğüne hala vakit zaman sığınırım. Düşündüm mesela, insan dünya kadar işi olsa bırakıp anne ve babasına gitmek, mutfakta onların sesi çocuklarını oyalarken uykuyla uyanıklık ortasında zevkten ölmek niçin ister? Bunun için bakıcılar var; bu periyot parasını ödediğiniz şeylerin neredeyse tamamını alabildiğiniz bir periyot. Lakin çocukluk o denli mi? Hala çocuk olduğunuz bir yerde olmak o denli mi? Onu alacak bir para icat etmek Lidyalıların hiçbir vakit haddi değildi.
Ne diyordum, 18 yaşımda bir şey olmadı ya da olanlar hayal ettiklerim değildi
Olanlar hoşuma bile gitmedi. Toplumun benden almaya yemin etmiş olduğu bütün umutlarımı kitap ortalarına sakladım. İşler çarklarımı sıklıkla yağladım. Körelmek ve hepsi birbirinin birebir beşerler tertibine çaktırmadan da olsa baş kaldırmanın yollarını aradım. Görece özgür bir hayat için sahip çıkmam gerekenleri süratlice taradım. Bir bayan olarak kabul görmemi sağlayacak şeylere sığındım. Göğüslerim ya da cinsel organım değildi bunlar. Çünkü onlar, asla utanmamam gereken organlarımken hapishaneme neredeyse gardiyan tayin edilecek kadar meseleydiler ancak aldırmadım. Deliliğe sığındım. Lakin bunu aklımla yaptım. Aklım, 18’imde de 38’imde de kazanan yanım. Şşş aramızda!
Neyse büyüdük mü büyüdük. Gelelim olgunluk çağımıza. Büyümenin erkeklerde bayanlar kadar sancılı olmadığını söylememe bilmem gerek var mı? Göğüslerimin belirginleştiği yaştan itibaren üzerime çevrilen ve bana sormadan büyüyen göğüslerim için bakışlarıyla suçlayan güruhtan, seçimlerim için gözlerini üstüme çeviren ve kınayan güruha terfi ettim. Adeta düzey atlamak. Olgunlaşmak da bayanlar için daha sıkıntı, düzgün mi? Ulu orta penis gösteri yapan çocuklar, durur mu; onlar da bizimle bir arada büyüdüler. Ve doğal olarak istedikleri her bayanı yatağa atabileceklerine dair inançları da garip biçimde kendileriyle birlikte büyüdü. Biz el âlem hapishanesine kapatıldıkça, onlara her fırsatta kapılar açılıverdi.
Kadınları, evlenilecek ve eğlenilecek olarak sınıflandırdılar, bir kısmıyla evlendiler, gönlü kırık bırakıp oburuyla evlenilecek olanla evlendiler. Evlenilecek olanların, kızlık zarı sapasağlam olanlar olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Başkaları defolular. Bu faslı da ailemin ve yakın fakat hakikaten yakın etrafımın yardımıyla hafif sıyrıklarla atlattıktan sonra mesleğimle sınandım. Artık olgun sayılabilecek bir kadındım ve gönlümden geçen özgürlüğe hala biraz da olsa uzaktım. Jinekolog olduğum halde cinsel terapi alanında kelam sahibi olmak istememi ve her fırsatı bilgi transferine dönüştürmemi elbette “ucuz kadın” olmama bağlayanlar oldu. Hem de asla az değildiler. Değerli bir bayan tam olarak ne yapar bilmiyorum ancak ucuz bayan olduğum için de benim sıkıntım değil.
Bir seferinde söyleşimden sonra tehditvari bir bildiri aldım, aşağı üst şöyle diyordu; “Penis vajina falan ne ayaksınız siz? Bu ne rahatlık?” Hak verdim. O günden beri de penise ince bağırsak vajinaya mide derim. Sonuçta mideye mide denmesine kim karar vermiş ki? Ya da sandalyeye sandalye yerine masa denseymiş masa sandalye olmayacak mıymış? Evet haklı.
18 yaşında sesi çok çıkan, savruk, başı belaya girmeye yatkın bir saatli bombadan 30 yaşımda aranan, istek objesi bir molotof kokteyline dönüşmem 12 yılımı aldı.
Ve bileğimin hakkıyla doya doya ayıplandım. Gönlümden geçtiği kadar özgür olmamam ve büyüdüğüme en düzgün anımda bile bir kesim pişman olmam için gerekli tüm adımlar atıldı. Büyümeyi sevmedim lakin büyüyünce olduğum şeyi sevdim; zira hala birileri tarafından kınanır ayıplanırım. Beni sizler var ettiniz, herkesin namusunun bekçileri! Dünyayı bize siz dar ettiniz “benim özgürlüğümün başlamadığı yerde sizinki de başlamasın”cılar!
Bir bayan için hayatın çok fazla kırılma anı var. Ergenliğe giriş, birinci regl, birinci öpücük, 18 yaş, birinci sevişme, evlilik, doğum, vefat… Tamam sonuncusunda hepimiz bir ölçü kırılacağız. Bunlar birinci akla gelenler fakat beni sağ olsunlar hala kırmakta bu periyot. Hala bir bayan olarak 18 yaşımı aratmak peşindeler. Hala uzak yakınlarım, tanımadığım tanıdıklarım “cıks cıks cıks” diye dolanmakta peşimde. Hala her adımımı izleyip yaptığım şeyin ne ayıp olduğunu birbirlerine fısıldıyorlar. Fakat benim 18 yaşım taptaze. Ne kadar isyanım varsa ertelediğim hepsi hazır beklemede. Alayına meydan okuduğum yaşımdayım, en bayan yaşımdayım bekaretimden bağımsız. Penisler, vajinalar havada uçuşsun diye değil, kimse kim olduğundan utanmasın diye bu arsızlığım(!)
Tanıştığımıza mutlu oldum. Ben dünyanın en bayan 18 yaşıyım.
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio