Başkanlıktan yapılan açıklamada, son günlerde kamuoyunda ezanın Türkçe okunması, Kur’an-ı Kerim mealinin Kur’an-Kerim üzere tilavet edilmesi ve bu bağlamda Türkçe ibadet mevzularının tartışıldığı hatırlatıldı.
Kur’an-Kerim’in Arapça olarak indirildiğini, hem lafzı hem manası ile Kur’an-ı Kerim olduğunun vurgulandığı açıklamada, indirildiği lafızların dışında, Arapça bile olsa, diğer sözlerle tabir edilen mananın Cenab-ı Hakk’ın kelamı değil, mütercimin ondan anladığı mana olduğuna değinildi.
“Kur’an-ı Kerim lafzı ve manasıyla mucizedir”
Lafızlardan anlaşılan ve öteki lafızlarla tabir edilen mananın Kur’an-ı Kerim olmadığına işaret edilen açıklamada, şunlar kaydedildi:
“Kur’an-ı Kerim, lafzı ve manasıyla mucizedir. Kur’an-ı Kerim’in Arapça olduğunu tabir eden ayetlerden, yalnızca mananın değil, lafızlarının da Kur’an kavramının içeriğine dahil olduğu açık ve kesin bir halde anlaşılmaktadır. Kur’an-ı Kerim’in çevirisine ‘Kur’an’ denilemeyeceği ve çevirisinin Kur’an kararında olmadığı konusunda İslam alimleri görüş birliği içindedir. Aziz Rabb’imizin öğütleri ve buyruklarını öğrenmek amacıyla, Kur’an-ı Kerim’in meal ve tefsirlerini okumak gerekli olmakla birlikte okunan bu çevirilerin Kur’an olarak isimlendirilmesi caiz olmadığı üzere mealin Kur’an yerine okunması da gerçek değildir. İbadet olarak okunduğunda Kur’an asli lafızlarıyla okunmalıdır. Kur’an’ın meal, çeviri ve tefsirlerini okumanın kararı öbür, bu çevirileri Kur’an yerine koymanın ve Kur’an kararında tutmanın kararı ise değişiktir.”
Açıklamada, namazda Kur’an’ın asli haliyle okunması ile kişinin kendi lisanında dua edebilmesinin birbiriyle karıştırılmaması gerektiğinin altı çizildi.
Namazın farz olan ve sahih olarak yerine getirildiğinden emin olunması gereken bir ibadet olduğu anlatılan açıklamada, “Bu nedenle namazın rüknü olan Kur’an kıraati lakin orjinal lafızlarıyla okunduğunda bu farz yerine getirilmiş olur. Namazda Kur’an kıraati icma ile farz olduğu ve meallerin hiçbirine yeniden icmaen ‘Kur’an’ denilemeyeceği için namazda Kur’an meali ile kıraatte bulunulması İslam ümmetinin ittifakıyla legal görülmemiştir. Hakikaten 23 Mart 1926 tarih ve 743 numaralı Müşavere Heyeti ve Din İşleri Yüksek Heyetimizin 4 Aralık 1997 tarih ve 103 sayılı kararında da bu konu açıkça söz edilmiştir.” tabirlerine yer verildi.
“Ezanın öbür bir lisanla okunması caiz değildir”
Kelamları şahsen Hz. Peygamber’in sünneti ile sabit olan ezanın İslam dininin şiarı ve Müslüman varlığınının, kimliğinin bir göstergesi olduğu aktarılan açıklamada şunlar da kaydedildi:
“İslam inancının temel asıllarını içeren ve İslam toplumunun ortak kıymeti olan ezan, tıpkı vakitte İslam birliğinin ve tevhidin sembolüdür. Mana ve muhtevası bakımından ezan hem namaz hem de İslam için bir davettir. Yani ezan vasıtasıyla beşerler bir taraftan namaza çağrılırken başka taraftan Allah’ın varlığı, birliği, Hazreti Muhammed’in onun elçisi olduğu ve asıl kurtuluşun ahiret mutluluğunda bulunduğu gerçeğini lisana getirmektedir.
Ezanın asli halinin dışında rastgele bir lisan ile okunacak davetin, İslam alimleri ve dünya Müslümanları nezdinde ezan olarak prestijinin olmadığı muhakkaktır. Hakikaten İslam alimleri ‘Arapça dışında okunacak bir davetin ezan olarak nitelenemeyeceğini’, örneğin Farsça olarak okunacak kelamların ezan olarak sahih olmadığını belirtmişlerdir. Ezanın özgün biçimiyle okunması gerektiği konusunda 15 asırlık bir gelenek ve ittifak kelam mevzusudur. Ezan, İslam’ın şiarı ve namaza davet olduğundan değişik lisanları konuşan Müslümanların hepsine bu davetin ulaştırılması, lakin yeniden hepsinin ortak şuuruna hitap etmekle olur ki, bu da ezanın bilinen asli lafızlarıyla yani Arapça olarak okunmasıyla gerçekleşir. Bu prestijle ezanın asli hali dışında öbür bir lisanla okunması caiz değildir.”
Milliyet
